روزی بادمجان فروشی را دیدم که صدا می زد:ای مرد بیایید بادمجان شیرین ببرید.شیرینیش مثل قنده.آها بادمجان دارم نیشکره خلاصه از ای طور حرفها.من هم تحت تاثیر تبلیغاتش قرار گرفتم و چند کیلیویی بادمجان خریدم و با دل خوشی به منزل رفتم و آن ها را پوست گرفتم و امتحان کردم دیدم ای داد بی داد که تلخ است از زهر مار هم تلخ تر است.تازه فهمیدم که چرا بادمجان فروش روی شیرینی آن تاکید داشت خلاصه فهمیدم که هر گاه کسی روی یک ویژگی زیاد تاکید کند مطمئنا آن ویژگی را ندارد...
وارد سیاست که شدم دیدم این جا هم همان قانون بادمجان فروش حاکم است.کسی که این همه ادعای قانون را داشت اصلا قانون را راعایت نمی کند اصلا قانون را نمی فهمند.کسی که اعا داشت که فرزند پیامبر است در روز عاشورا در عزای فرزند پیامبر افرادش را به رقص در خیابان ها دعوت می کند.کسی که شعارش در روز قدس نه غزه نه لبنان جانم فدای ایران بود در روز 25 بهمن مردم را به راه پیمایی برای مردم مصر دعوت می کند و به بهانه راه پیمایی شعار بر ضد ولایت فقیه می دهد..کسی که زمانی یار همراه امام بود عکس های امام را زیر دست و پاها قرار می دهد و...
عجب دنیایی شده این ها هم همان سیاست بادمجان فروش را دنبال می کنند و می خواهند با شعار و تبلیغات محصول تلخ و مسمومشان را به خُرد این ملت بدهند...اهای موسوی و کروبی این ملت تجربه های زیادی از این تلخی ها و شعارها و اقدامات دارد بروید بساطتان را جایی دیگر پهن کنید....